Imari Ware
«ظروف ایماری» نوعی از ظروف چینی ژاپنی است که به طور سنتی در شهر آریتا، در استان ساگای امروزی، در جزیره کیوشو تولید میشد. ظروف ایماری علیرغم نامش، در خود ایماری ساخته نمیشوند. این ظروف چینی از بندر مجاور ایماری صادر میشدند، از این رو در غرب با همین نام شناخته شدند. این ظروف به ویژه به دلیل تزئینات لعابی زنده و اهمیت تاریخی آن در تجارت جهانی در دوره ادو مشهور هستند.
تاریخچه
تولید چینی در منطقه آریتا در اوایل قرن هفدهم پس از کشف کائولن، یکی از مواد اصلی چینی، در این منطقه آغاز شد. این امر نشانگر تولد صنعت چینی ژاپن بود. این تکنیکها در ابتدا تحت تأثیر سفالگران کرهای بود که در طول جنگ ایمجین به ژاپن آورده شده بودند. چینی ابتدا با سبکهایی تحت تأثیر ظروف آبی و سفید چینی ساخته میشد، اما به سرعت زیباییشناسی متمایز خود را توسعه داد.
در دهه ۱۶۴۰، زمانی که صادرات چینی چینی به دلیل بیثباتی سیاسی در چین کاهش یافت، تولیدکنندگان ژاپنی برای پر کردن تقاضا، به ویژه در اروپا، وارد عمل شدند. این صادرات اولیه امروزه به عنوان «ایماری اولیه» شناخته میشود.
ویژگیها
ظروف ایماری با ویژگیهای زیر متمایز میشوند:
- استفاده از رنگهای غنی، به ویژه زیرلعابی آبی کبالت همراه با لعابهای قرمز، طلایی، سبز و گاهی اوقات مشکی.
- طرحهای پیچیده و متقارن، اغلب شامل نقوش گل، پرندگان، اژدها و نمادهای فرخنده.
- پرداخت براق و بدنه ظریف چینی.
- تزئینات اغلب تمام سطح را میپوشاند و فضای خالی کمی باقی میگذارد - مشخصه سبک به اصطلاح «کینراند» (سبک زربافت).
صادرات و نفوذ جهانی
در اواخر قرن هفدهم، ظروف ایماری به کالایی لوکس در اروپا تبدیل شده بود. این ظروف توسط خانواده سلطنتی و اشراف جمعآوری میشد و توسط تولیدکنندگان چینی اروپایی مانند مایسن در آلمان و شانتیلی در فرانسه تقلید میشد. بازرگانان هلندی نقش کلیدی در معرفی ظروف ایماری به بازارهای اروپایی از طریق شرکت هند شرقی هلند ایفا کردند.
سبکها و انواع
چندین زیرسبک از ظروف ایماری در طول زمان توسعه یافتند. دو دسته اصلی عبارتند از:
- Ko-Imari (ایماری قدیمی): صادرات اصلی قرن هفدهم که با طرحهای پویا و استفاده زیاد از رنگ قرمز و طلایی مشخص میشود.
- Nabeshima-Ware: شاخهای اصلاحشده که منحصراً برای استفادهی خاندان نابشیما ساخته شده است. این ظروف طرحهای محدودتر و ظریفتری دارند و اغلب عمداً فضاهای خالی در آنها باقی مانده است.
زوال و احیا
تولید و صادرات ظروف ایماری در قرن هجدهم با از سرگیری تولید ظروف چینی در چین و توسعه کارخانههای چینی اروپایی کاهش یافت. با این حال، این سبک در بازارهای داخلی ژاپن همچنان تأثیرگذار بود.
در قرن نوزدهم، به دلیل افزایش علاقه غربیها در دوران میجی، سفالگری ایماری دوباره رونق گرفت. سفالگران ژاپنی شروع به شرکت در نمایشگاههای بینالمللی کردند و قدردانی جهانی از هنر خود را تجدید کردند.
ظروف ایماری معاصر
صنعتگران مدرن در مناطق آریتا و ایماری همچنان به تولید ظروف چینی در سبکهای سنتی و همچنین در اشکال نوآورانه معاصر ادامه میدهند. این آثار، استانداردهای باکیفیت و هنری را که قرنها معرف ظروف ایماری بودهاند، حفظ میکنند. میراث ظروف ایماری همچنین در موزهها و مجموعههای خصوصی در سراسر جهان زنده است.
نتیجهگیری
ظروف ایماری نمونهای از تلفیق زیباییشناسی بومی ژاپن با نفوذ و تقاضای خارجی است. اهمیت تاریخی، زیبایی پیچیده و هنر ماندگار آن، آن را به یکی از ارزشمندترین سنتهای چینیسازی ژاپن تبدیل کرده است.